2001 թվականին ծնվել էր Գագը՝ Գագիկ Աբրահամյանը:
Մայրիկը՝ տիկին Ռիտան ArmLur.am-ին պատմում է, որ առողջական խնդիրների պատճառով մի փոքր ուշ էր ծնվել, բայց ոչ ուշացած ու ամբողջ կյանքում էլ շտապող բնավորություն է ունեցել: «Ամեն ինչ նախընտրում էր արագ անել, կարծես վախենում էր ուշանալ: Հիշում եմ՝ բուժքույրերը կես կատակ կես լուրջ «արթունիկ» էին ասում Գագիս, քանի որ երբ մտնում էին սենյակ, տեսնում էին, որ Գագն աչքերը բաց այս ու այն կողմ է նայում կարծես հսկում է բոլորին»:
Մոր խոսքով՝ հետագայում պատերազմի դաշտում հենց այդպես էլ եղավ: «Հաշվարկի հրամանատար էր՝ հրանոթի, վեց ամիս սերժանտական կուրսեր է անցկացրել Լուսակերտում, ապա տեղափոխվել Իջեւան, այնտեղ շատ քիչ ժամանակ ծառայելուց հետո դիմում է գրում, որ իրեն տեղափոխեն Արցախ: Նա կարող էր Իջեւանում որեւէ խնդիր չունենալ, բայց Գագն այդ տղան չէր, որ որևէ մեկի ստվերի, անվան տակ իրեն «լավ» զգար: Ամեն տեղ ինքն իր անունն էր ներկայացնում»:
Տիկին Ռիտան պատմում է, որ ինչ-ինչ պատճառներով տեղափոխությունն ուշանում է եւ սեպտեմբերին սկսվում է պատերազմ: «28 օր Գագը եղել է Արցախում, որի մասին ես միայն երրորդ օրն եմ իմացել: Մատաղիսում էր: Հիշում էր, որ հարմար պահ էր «բռնացրել», որ կրակոց չլինի, զանգել էր, հարցնում էր, թե ինչպես եմ, ես ասեցի, որ գիտեմ թե որտեղ է, ասեցի «գաս՝ գլուխդ ջարդելու եմ»: Միշտ մեկ րոպեից ավել չէր խոսում, կարեւորը շեշտում էր որ հաց կերել է, որովհետեւ գիտեր, որ ինձ համար դա չափազանց կարեւոր է: Ամեն անգամ զանգելիս ծիծաղում էր ու իր զրնգուն ծիծաղը մինչեւ հիմա ականջներումս է», – հիշում է նա:
Տիկին Ռիտան նաև հիշում է, որ վերջին անգամ 19:01 է խոսել որդու հետ: Ասել է, որ լավ է ու էլ զանգ չի եղել: Մայրը զգացել է, որ որդու հետ մի բան այն չէ, քանի որ ինչ էլ լիներ, Գագիկը կզանգեր մորը, իսկ այդ օրերի լռությունն ամեն բան ասում էր: «29-ի առավոտյան արդեն իմացա, որ 5 զինվորներով սպային օգնելու համար խրամատից դուրս են եկել և այդ պահին հարված է հասցվել արդեն նաեւ իրենց», – պատմում է նա:
Գագիկը դարպասապահ էր, խաղում էր «Փյունիկ» ֆուտբոլային ակումբում: Հասցնում էր նույնիսկ հանգստյան օրերին աշխատել: Շատ երազանքներ ուներ, խելացի էր, կարդացած: «Եռաբլուր»-ում Գագի կողքին իր հրանոթն է, քանի որ հրանոթի հաշվարկի հրամանատար է եղել, մայրը տղայի սիրելի հրանոթը իրեն մոտ է բերել, քանի որ մեծ սիրով ու նվիրումով էր վերաբերվում իր հրանոթին:
Մարիամ Ղազարյան
