Πέραν του εκνευριστικού κουτσομπολιού που προσφέρουν οι γκάφες, και τα απανωτά «σκάνδαλα», τα πράγματα άρχισαν να ενοχλούν την εύρυθμη λειτουργία του κράτους μας.
Το παρατηρούμενο «αλαλούμ», που ξαναβγήκε στην επιφάνεια με αφορμή αυτή τη φορά το… overtime… ενός κρατικού αξιωματούχου, τείνει να «κανονικοποιηθεί» σε επίπεδο διαχειριστικής δυσλειτουργίας της πολιτείας.
Αυτή η δυσλειτουργία πλέον αδικεί τόσο τον τόπο όσο και εκείνους που ανέλαβαν να τον διαχειριστούν. Αδικεί ολόκληρη την κοινωνία, ολόκληρη την πολιτεία μας. Δεν αφήνει κανένα πίσω! Το «αλαλούμ», είτε τούτο αφορά αποτυχημένους και ανύπαρκτους υπουργούς και υφυπουργούς, σε αξιωματούχους που κατά βάθος θα ήθελαν να ήταν απλώς καλύτερα αμειβόμενοι κυβερνητικοί λειτουργοί, σε ευθυνόφοβους επικεφαλής κάθε λογής δημοσίων σωμάτων και οργανισμών, είτε και σε εγωκεντρικούς διαχειριστές εξουσίας, δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Πέραν του εκνευριστικού κουτσομπολιού που προσφέρουν οι γκάφες, και τα απανωτά «σκάνδαλα», τα πράγματα άρχισαν να ενοχλούν την εύρυθμη λειτουργία του κράτους μας.
Οι πρόσφατες αντιδράσεις στους δρόμους της Λεμεσού και της Χλώρακας με αφορμή τους μετανάστες, η ριζοσπαστικοποίηση της ρητορικής κάποιων πολιτικών, η τοξικότητα στον δημόσιο διάλογο, η ανερμάτιστη δημόσια σύγκρουση ανεξάρτητων θεσμών που κανονικά θα έπρεπε να λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία για το κοινό καλό, και η αδυναμία της πολιτείας, κυβέρνησης και Βουλής, να τους εγκαλέσει σε τάξη, συνθέτουν μια πραγματικά επικίνδυνη συνθήκη για τη σταθερότητα και την προβλεψιμότητα της πολιτικής και της οικονομικής ζωής του τόπου.
Αν, δε, προσμετρηθεί σε αυτή την επαχθή εσωτερική κατάσταση, η ξένη επιβουλή και αμφισβήτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας με την προωθούμενη, εμφανώς πλέον, κανονικοποίηση της διχοτόμησης του τόπου όπως εκφράζεται από τους κ.κ. Ερντογάν και Τατάρ, τότε δεν χρειάζεται κανείς να είναι ιδιαίτερα έξυπνος για να καταλάβει ότι ο τόπος ταλαντεύεται επί ενός αιχμηρού υπαρξιακού μεταιχμίου.
Και κανονικά, αν ήμασταν κατ' ελάχιστον σοβαροί, η απειλή από την Τουρκία θα έπρεπε να ήταν από μόνη της αρκετή για να μας κάνει να «συνάξουμε» τον νου μας και να απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων εξ ημών που ανέλαβαν να διαχειριστούν τα κοινά εκ μέρους μας, να επιδεικνύουν διαρκώς και αδιαλείπτως τη μέγιστη αξιοπρέπεια και βέλτιστη αποτελεσματικότητα στην επιτέλεση των καθηκόντων και υποχρεώσεων που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας. Όχι να ζητούμε overtime για να πάμε σε ένα μνημόσυνο! Ντροπή!
Και ντροπή ταιριάζει σε όλους που καταχράστηκαν τον όποιο δημόσιο ρόλο και θέση τους, σε μια πατρίδα που, για να θυμηθούμε τον ανεκδιήγητο κ. Ερντογάν, χαρακτηρίστηκε ως «εκλιπούσα»! Και που για να «εκλείψει» πρέπει να «εκλείψει» και η θεσμική αρχή που διαχειρίζεται αυτή την πατρίδα. Αυτό συμβαίνει; Δεν πιστεύουμε πλέον στον σκοπό της ύπαρξής μας; Γι' αυτό συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε; Όποιος προλάβει, όσα και ό,τι προλάβει πριν επέλθει το προδιαγεγραμμένο τέλος μας; Στη λογική του «όσα φάμε, όσα πιούμε….»; Ας είναι και τα «κόλλυβα» του overtime μετά, λόγου χάριν, και από τα μνημόσυνα των ηρώων της Λάρνακας;
Μνημόσυνα, πανηγυρικές δοξολογίες και παρελάσεις, ειρήσθω εν παρόδω, που γίνονται για τους αγώνες συμπατριωτών μας που θυσιάστηκαν. Ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για να υπάρχει ένα κράτος του οποίου, κάποιοι από εμάς, δεν ντράπηκαν και πούλησαν το διαβατήριό τους σε απατεώνες. Που εντός αυτού του κράτους κάποιοι μπόρεσαν να συντηρούν ολιγοπώλια σε βάρος της οικονομίας, και που στην πλάτη του κόσμου συνεχίζουν να κάνουν τους νταβατζίδες σε λογής-λογής στενά συμφέροντα εις βάρος του συνόλου. Που στους κρατικούς μηχανισμούς του συνεχίζουν κάποιοι να «τρώγονται» για να διορίζουν και να διοριστούν, όχι για να υπηρετήσουν και να προσφέρουν, αλλά για να παριστάνουν τους μικρούς και μεγάλους «αξιωματούχους» δεξιά και αριστερά στα πανηγύρια και στα μνημόσυνα που για να πάνε, αντί να το πράττουν με αισθήματα δέους, δεν ντρέπονται και ζητούν… ας έν' και θκυο μπακίρες overtime…
